"Gdy mówię o filozofii dialogu, to mam na myśli filozofię ‘spotkania’, tzn. takie myślenie, w którym dialog i wydarzające się spotkanie stają się zasadą filozofowania, a nie tylko to, w którym przedmiotem analizy stał się dialog w znaczeniu rozmowy dwojga."

(J. Mader, Filozofia dialogu, [w:] Twarz Innego, red. B. Baran, T. Gadacz, J. Tischner, Kraków 1985, s. 61.)

"W ten sposób powstaje piekło – miejsce, gdzie ludzie są najbliżej i zarazem najdalej siebie. Najbliżej, bo mogą się dotknąć, i najdalej, bo nie mogą się spotkać."

(J. Tischner, Filozofia dramatu. Wprowadzenie, Paris 1991, s. 60.)

"Jeżeli ktoś nie znajdzie się nigdy, choćby na moment w atmosferze spotkania, odejdzie stąd w przeświadczeniu, że istniał bezsensownie i bezwartościowo. Odejdzie bowiem pusty, bo nikim nie wypełniony. Równocześnie jakby się rozwiewał w nicość, ponieważ sam nikogo nie wypełniając, nie znajduje przed sobą ziemi, na której mógłby się zatrzymać i być kimś. […] Ludzie szukają siebie i odsłaniają się sobie po to, aby być ludźmi, to znaczy kimś. Ten, kto nikogo nie spotkał, traci wiarę w siebie. Przestaje być pewny swojego istnienia. Kiedy natomiast spotyka drugiego, jego samoświadomość ulega zmianie…"

(S. Grygiel, Profanacja albo kontemplacja i sakrament, [w:] "Znak", nr 7 (1975), s. 822.)

"…mówiąc ‘spotkanie’, możemy mieć na myśli: z jednej strony, jakiś fakt już dokonany, odnotowany w prywatnej pamięci bądź oficjalnych kronikach, z drugiej – ‘dziejące się dzieje’, czyli właśnie zachodzące zdarzenie; z jednej strony, jakieś zdarzenie jednorazowe, z drugiej – pewną sekwencję powtarzalnych zdarzeń (spotkanie = spotykanie się); z jednej strony, zdarzenie regulowane, wpisane w jakiś porządek, ‘umówione’ (np. randez-vous zakochanych, wizyta u lekarza, lekcja w szkole), z drugiej – zdarzenie niespodziewane, przypadkowe (spotkanie = napotkanie, natknięcie się […]); z jednej strony, zdarzenie interpersonalne o charakterze afirmatywnym: bycie razem, zespolenie, zgodne współdziałanie, zbieżność poglądów czy interesów, jakaś forma wspólnoty, z drugiej – zdarzenie interpersonalne o charakterze negatywnym: rywalizacja, konfrontacja, konflikt, zderzenie czy też rozbieżność (spotkanie = potykanie się, potyczka)."

(J. Kiełbasa, Myślenie o spotkaniu. Myślenie jako spotkanie, [w:] Śląsk – miejsce spotkania, red. J. Kurek, K. Maliszewski, Chorzów 2005, s. 11.)

"Jest jakaś tajemnica w każdym spotkaniu z drugim człowiekiem. Tymczasem całe życie składa się z takich spotkań: koniecznych, przypadkowych, poszukiwanych, niekiedy nawet przygotowywanych starannie. Inne zaś są nieuniknione, choć chciałoby się wymknąć cichaczem, minąć człowieka budzącego niepokój. Każde spotkanie z drugim człowiekiem zawiera zarówno szansę, jak i zagrożenie rozwoju: każde z nich czegoś nam udziela lub zabiera, otwiera nas lub zamyka, wzbogaca lub zuboża."

(E. Sujak, Rozważania o ludzkim rozwoju, Kraków 1975, s. 171.)

"Spotkanie jest mostem, który łączy brzegi, ale jednocześnie je rozdziela. Most nie jest ziemią, która zasypuje brzegi i wyrównuje wszystko." 

(T. Gadacz, O twarzy innego, [w:] Rozmowy na koniec wieku, t. 3, red. K. Janowska, P. Mucharski, Kraków 1999, s. 141.)

"Spotkanie dwojga ludzi może przybierać różną postać. Niekiedy dokonuje się ono jakby na dwóch bliskich, lecz równolegle do siebie biegnących ścieżkach. Ślad takiego spotkania w życiu jednej czy drugiej osoby może być mniej lub więcej wyraźny […]. Zdarza się, że spotkanie […] dokonuje się nie na dwóch równoległych, lecz na przecinających się drogach. Są to sytuacje, w których człowiek niejako przechodzi przez środek duszy drugiego człowieka, sytuacje groźne, choć niekoniecznie w znaczeniu ujemnym. Im silniej zarysowane indywidualności wchodzą tu w grę, tym gwałtowniejsze w przebiegu i tym groźniejsze w skutkach bywają takie spotkania. Dla człowieka nie może być obojętne, czyje stopy dotkną miejsc tak bardzo własnych i tajemniczych. Takie spotkania sprowadzają czasem wielkie rozjaśnienia i oświecenia, jakby rozsunięcie opon mroku i ciasnoty. Czasem są jak burze, które oczyszczają i odświeżają, niekiedy jednak – jak kataklizmy – pozostawiają po sobie zniszczenie, stępienie, bezwład, z którego człowiek podnosi się tylko z największym trudem, a czasem nie podnosi się wcale."

(J. Pietraszko, Spotkania, Kraków 1967, s. 6.)